Bureaucratie!

Daar zat ik dan vanochtend bij het UWV. Ik kan er kort over zijn: Wat heeft het allemaal voor zin? Ja mevrouw u bent een apart geval? Echt waar meneer, dat had ik nou nooit zelf bedacht. En wat gaan we daar aan doen? Dat weet ik niet mevrouw. Ja het is heel erg vervelend voor u. En toen stond ik weer buiten, nog geen snik wijzer. Houdoe en bedankt war.

UWV

Morgen is het dan zo ver. Dan gaat er eindelijk eens iemand van het UWV bedenken hoe het met mij gaat. Iemand anders dan een ziektewetuitkering-beoordelaar of een intakemevrouw of iemand van het call center. Nou gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik er weinig vertrouwen in heb. Aangezien ik nog niet weet of ik aangenomen ben bij de baan waar ik vandaag op gesolliciteerd heb (boring job but just need it), heb ik besloten maar gewoon met deze dokter van het UWV te gaan praten.
Wat is nu dan het probleem? Nou ik ben helemaal niet zo benauwd, sterker nog dat gaat best goed. Maar ik heb wel een heleboel andere klachten, diabetes, depressiviteit, vermoeidheid en een beetje astma. De reden waarom ik thuis zit is dus niet meer zo belangrijk, maar is dat belangrijk? In hoeverre gaat deze persoon mij serieus nemen? Mevrouw ik zie dat u thuis zit voor astma, maar ik merk daar niet zoveel van? Bent u depressief? Daar kan ik niks aan doen en dat is normaliter geen reden om thuis te blijven, nee dat klopt, astma ook niet. Diabetes? U spuit insuline? Prima toch, even naar het toilet en u kunt aan het werk.
Dat zijn zo ongeveer de gesprekken die ik met mezelf voer. Ik weet niet wat ik wil. Ik word ziek van het thuis zitten, maar van werken word ik ook niet beter. Nu zie ik mij gedwongen door het uwv om te gaan werken, maar wat gaat me dat opleveren? Ga ik dan alles wat ik nu heb opgebouwd weer inleveren? Of ben ik genoeg hersteld om me weer als een "normaal" mens te gaan gedragen of moet ik gewoon nooit meer werken en een saai en boring life gaan lijden? Het is toch allemaal redelijk afhankelijk van wat het UWV morgen te melden heeft...

Spannend!

Had ik het eerder dit jaar over veranderingen, dat het roer volledig om moest. Nou dat gaat waarschijnlijk gebeuren.
Na maanden vol emotionele stress, financiële stress en al jaren gezondheidsstress heb ik nu besloten alle stress van me af te gooien door te gaan werken. Velen zullen het geen goed plan vinden en ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook wel veel twijfels heb, vooral in verband met de gezondheidsstress. Maar als ik een hoop van de andere stress weg kan nemen door meer inkomen te genereren dan is het een wat is wijsheid verhaal...En ik kies nu voor deze wijsheid. Heel erg bewust, in de hoop dat mijn lijf mee wil denken met mijn geest.
Het is een vreselijke periode geweest, met veel periodes dat het voor mij echt even niet meer hoefde. Ik wilde gewoon even niet meer zijn. Maar daar is ook nog nooit iemand wijzer van geworden en dus nu deze oplossing..
Het allerbeste zou zijn als mijn lief ook nog werk zou vinden en ergens steekt het me ook wel een beetje dat ik eerder werk heb dan hij, dat zou toch andersom moeten zijn? Maar ik weet dat hij nu echt wel heel erg zijn best doet en dat hij van deze situatie ook niet gelukkiger word. Ik steun hem door dik en dun in zijn zoektocht, ik probeer niet al te gefrustreerd te raken als het niet lukt, want dat doet hij zelf al. Lekker ventje heb ik hoor, hij probeert veel voor mij verborgen te houden, maar ik heb hem toch wel door. Twee mensen, twee verschillende manieren van problemen aanpakken, maar wel samen 1, steeds sterker, na elke dip er weer sterker uit. Geweldig!
Maar wat er nu zo spannend is? Mijn sollicitatiegesprek dat ik zo meteen ga voeren. Geen idee waarom ik zenuwachtig ben, want als ik deze baan niet krijg dan zijn ze niet wijs.

Dag 1...

Na de goede voornemens van gisteren vandaag fris van start gegaan.
Slecht geslapen vannacht dus het begon al goed, niet met goede moed dus vanochtend. Maar nu gaat het al wat beter. Druk met mijn SB dieet en het is tot nu toe nog goed vol te houden. Weinig bijzonders verder, maar wil voor mezelf hier wel de voortgang opschrijven. Ohja, begin gewicht was 77,3.

Het nieuwe begin 2010

Al maandenlang gaat er iets niet goed in mijn leven. Mijn hoofd staat op zijn kop en ik doe dingen waarin ik mezelf absoluut niet herken. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Dat weet natuurlijk niemand, het is er in geslopen. Ik weet ook niet wanneer het begonnen is maar ik weet wel dat ik me zorgen maak over mezelf en alles wat ik kwijt kan raken als ik zo door ga.
En dus heb ik een besluit genomen. Ik ga mijn Brabantse komaf niet meer zo overduidelijk laten merken. Dat klinkt makkelijk he, of juist heel erg vaag? Het goede leven begint zijn tol te eisen en ik zelf maak mij niet beter door zo door te leven. Het roer moet dus dramatisch om. Volgens de leer van de Boeddhisten is leven pijnlijk maar houdt men zelf die pijn ook in stand. Als ik dus beter wil worden, in hoofd, in lijf dan zal ik opnieuw "geboren" moeten worden. Of de Boeddha het zo ziet weet ik niet, maar ik vind dat ik opnieuw geboren moet worden. Bij een zwangerschap hoort ook niet drinken, geen druppel alcohol, gezond eten en een gezonde levensstijl. Dit alles zal mij helpen om me over een aantal maanden een stuk beter te voelen. Het zal een zeer zware strijd worden, die zich vooral in mijn hoofd af zal spelen. Maar geen enkele verandering gaat zonder slag of stoot en ik ben meer dan bereid om de strijd met mezelf aan te gaan. Op weg naar een gezonder lijf, een gezonder leven, en wie weet ook weer een leuke baan zodat ik niet meer afhankelijk ben van anderen om aan inkomen te komen.
Ik besef trouwens maar al te goed dat ik dit al vaker gewild heb, maar elke keer ging de knop niet om. Ik ben er van overtuigd dat de knop nu wel om is. Drank maakt meer kapot dan je lief is, ik ben geen alcoholist, absoluut niet, maar ik ga er wel hele rare dingen van doen.
Ik ben geen probleem eter, maar mijn overgewicht zorgt er ook niet voor dat ik me beter ga voelen.
Ik ben geen depressief ingesteld persoon, maar ik ben wel erg somber.
En helemaal niemand kan mij helpen, ik zal het alleen moeten doen, ik kan wel de handvatten aanpakken die me aangereikt worden.

Machteloos

Machteloos, geïrriteerd, inspiratieloos...
Dat is allemaal van toepassing. Ik kan het niet handelen. Ik kan mijn gedachten niet los laten, ik wil weten waarom dit gebeurt, waarom ik hier doorheen moet. Maar ook wil ik het vergeten. Gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Ik zit hier te zweten, niet normaal maar ik heb het ook koud. Een rare gewaarwording en dat duurt al twee weken. Ik weet dat ik niet mag klagen, er zijn mensen die het slechter hebben dan ik, maar ik voel me zo ontzettend machteloos. Zelfs in de periode dat het best wel goed ging, van augustus t/m november, gaat het nog niet zo goed dat ik zou kunnen werken.
Ik moest dit even kwijt, ook al weet ik voor mezelf dat ik er niks mee opschiet, dat niemand mij kan helpen en dat ik er zelf doorheen zal moeten. Wie biedt mij de oplossing om wat vrolijker te worden? Het leven weer wat positiever in te zien?

Omdat ik een domme troelala ben...

Eigenlijk is met de titel van het blog alles al gezegd. Daan's wereld. Ik leefde vannacht/gisteravond weer eens in mijn eigen wereld. En in die wereld gebeurt natuurlijk alles zoals ik dat graag wil. Dat ik mijn liefhebbende man meetrek in mijn miserabele ellende is echter niet heel erg fair. Ook niet om hem de schuld te geven. En al helemaal is het niet lief dat ik hem dan zaken verwijt waar hij notabene niks aan doen. Dan rest natuurlijk de vraag, waarom doe je dat dan?
Had ik daar het antwoord maar op, of liever gezegd had ik daar maar een simpel antwoord op. Want een simpel antwoord bestaat niet.
Ik kan voor mijn eigen verdediging opvoeren dat ik nogal slecht in mijn vel zit. Dat ik alle teleurstellingen nu wel zo'n beetje zat ben. Ik wil gewoon leven, ik wil niet het gezeik van het zijn van een chronische zieke. Maar ik ben het wel en get over it girl. Hou op met zeuren, neem het zoals het is en ga vooral je man geen dingen verwijten waar hij al helemaal niks aan kan doen. Hij is er altijd voor je, en dan durf jij nog te gaan klagen dat ie iets niet wil? Daan ga je schamen! Dat doe ik al genoeg nu. Ik voel me zo ontzettend schuldig, dat ik mede door een paar glaasjes wijn teveel, ik me zo heb laten gaan. Aan de ene kant is dat misschien wel goed, ik uit wat me dwars zit, maar aan de andere kant blijf ik van mening dat ik het maar beter voor me kan houden, want zo schiet helemaal niemand er iets mee op.
Kijk lief, ik ben er echt wel bezig, ik doe de dingen niet zomaar en ik kan niet van jou verwachten dat je 24/7 klaar staat voor mij omdat ik dat nou eenmaal wil. Jij geeft goed tegengas, ik moet nog leren dat Nee echt nee is en dat je met drammen ook niet ver komt.
Een blog voor mijn man, om een heel klein beetje uit te leggen wat me bezielde.