Bureaucratie!

Daar zat ik dan vanochtend bij het UWV. Ik kan er kort over zijn: Wat heeft het allemaal voor zin? Ja mevrouw u bent een apart geval? Echt waar meneer, dat had ik nou nooit zelf bedacht. En wat gaan we daar aan doen? Dat weet ik niet mevrouw. Ja het is heel erg vervelend voor u. En toen stond ik weer buiten, nog geen snik wijzer. Houdoe en bedankt war.

UWV

Morgen is het dan zo ver. Dan gaat er eindelijk eens iemand van het UWV bedenken hoe het met mij gaat. Iemand anders dan een ziektewetuitkering-beoordelaar of een intakemevrouw of iemand van het call center. Nou gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik er weinig vertrouwen in heb. Aangezien ik nog niet weet of ik aangenomen ben bij de baan waar ik vandaag op gesolliciteerd heb (boring job but just need it), heb ik besloten maar gewoon met deze dokter van het UWV te gaan praten.
Wat is nu dan het probleem? Nou ik ben helemaal niet zo benauwd, sterker nog dat gaat best goed. Maar ik heb wel een heleboel andere klachten, diabetes, depressiviteit, vermoeidheid en een beetje astma. De reden waarom ik thuis zit is dus niet meer zo belangrijk, maar is dat belangrijk? In hoeverre gaat deze persoon mij serieus nemen? Mevrouw ik zie dat u thuis zit voor astma, maar ik merk daar niet zoveel van? Bent u depressief? Daar kan ik niks aan doen en dat is normaliter geen reden om thuis te blijven, nee dat klopt, astma ook niet. Diabetes? U spuit insuline? Prima toch, even naar het toilet en u kunt aan het werk.
Dat zijn zo ongeveer de gesprekken die ik met mezelf voer. Ik weet niet wat ik wil. Ik word ziek van het thuis zitten, maar van werken word ik ook niet beter. Nu zie ik mij gedwongen door het uwv om te gaan werken, maar wat gaat me dat opleveren? Ga ik dan alles wat ik nu heb opgebouwd weer inleveren? Of ben ik genoeg hersteld om me weer als een "normaal" mens te gaan gedragen of moet ik gewoon nooit meer werken en een saai en boring life gaan lijden? Het is toch allemaal redelijk afhankelijk van wat het UWV morgen te melden heeft...

Spannend!

Had ik het eerder dit jaar over veranderingen, dat het roer volledig om moest. Nou dat gaat waarschijnlijk gebeuren.
Na maanden vol emotionele stress, financiële stress en al jaren gezondheidsstress heb ik nu besloten alle stress van me af te gooien door te gaan werken. Velen zullen het geen goed plan vinden en ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook wel veel twijfels heb, vooral in verband met de gezondheidsstress. Maar als ik een hoop van de andere stress weg kan nemen door meer inkomen te genereren dan is het een wat is wijsheid verhaal...En ik kies nu voor deze wijsheid. Heel erg bewust, in de hoop dat mijn lijf mee wil denken met mijn geest.
Het is een vreselijke periode geweest, met veel periodes dat het voor mij echt even niet meer hoefde. Ik wilde gewoon even niet meer zijn. Maar daar is ook nog nooit iemand wijzer van geworden en dus nu deze oplossing..
Het allerbeste zou zijn als mijn lief ook nog werk zou vinden en ergens steekt het me ook wel een beetje dat ik eerder werk heb dan hij, dat zou toch andersom moeten zijn? Maar ik weet dat hij nu echt wel heel erg zijn best doet en dat hij van deze situatie ook niet gelukkiger word. Ik steun hem door dik en dun in zijn zoektocht, ik probeer niet al te gefrustreerd te raken als het niet lukt, want dat doet hij zelf al. Lekker ventje heb ik hoor, hij probeert veel voor mij verborgen te houden, maar ik heb hem toch wel door. Twee mensen, twee verschillende manieren van problemen aanpakken, maar wel samen 1, steeds sterker, na elke dip er weer sterker uit. Geweldig!
Maar wat er nu zo spannend is? Mijn sollicitatiegesprek dat ik zo meteen ga voeren. Geen idee waarom ik zenuwachtig ben, want als ik deze baan niet krijg dan zijn ze niet wijs.